3.

Jakoś tak do mnie dotarło, że ta historia jest mega nie w moim stylu. I chyba nie umiem takich robić.

Effie - Kurna, uwielbiam Cię, brzmisz tak... podobnie do mnie :)

Margo - My i włażenie sobie w dupę. Hehehee taaaak xD

Sparkle - W kwestii ulokowania kogoś w łóżku to może tylko Nora i jej wibrator, bo jakoś nie bardzo mam ludzi, którzy mogliby tam cokolwiek sensownego robić. We dwójkę się znaczy. I przeskoczyłabym najchętniej o kilka miesięcy, gdyby nie to, że to by zniszczyło cały klimat tej historii (jeżeli w tym przypadku można tak w ogóle powiedzieć).

CorineConnor - Mój Bill zawsze ma coś z psychopaty :)

PS. nie robiłam korekty i mam na to wyjebane. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Naprawdę nie jesteś w ciąży?

- Czy ciebie do reszty pojebało? Chyba lepiej wiem, czy jestem w ciąży, czy nie!

- Może test był przeterminowany, albo go źle zrozumiałaś?

- Allie. Ty kretynko. Przecież ja nie miałam podejrzeń o ciążę! Miałam gorączkę, do cholery!

- Czemu się od razu unosisz?

- Ty mnie jeszcze uniesionej nie widziałaś. Idź w cholerę do domu, zanim ci zrobię krzywdę.

Miałam na popołudniową zmianę i na szczęście mijałam się z brunetką w salonie. Narastało we mnie coraz więcej dziwnych informacji, a ta dziewczyna potrafiła wszystko zwietrzyć. Gdy nie miałam nic do ukrycia, a raczej gdy Allie nie znała mnie tak dobrze, by wiedzieć, że miałam coś do ukrycia, nie wpychała się z buciorami w moje życie. Pewnie u niej się coś pieprzyło i dlatego postanowiła nagle żyć życiem innych. Mniej więcej niecały rok temu było podobnie. Gdy tak na nią patrzyłam, nabierało to więcej sensu, bo miała podkrążone oczy, które próbowała zamaskować kremem i podkładem i wyglądała podejrzliwie mizernie jak na siebie. I paliła znacznie więcej, niż dwa tygodnie temu. Dziwne. Dlaczego nie zauważyłam tego wcześniej?

- Wiesz, jak spieprzyć komuś dobry dzień, Laura, dzięki. – Allie chwyciła swoją torebkę i wyemigrowała się z salonu. Wzruszyłam ramionami i ruszyłam na zaplecze, by się przebrać. Nie rozumiałam, o co tu chodziło, ale nie miałam zamiaru się wtrącać. Moje życie było już wystarczająco skomplikowane, by komplikować je jeszcze bardziej czyimiś problemami.

Było jakieś pocieszenie w tym, że miałam na popołudniową zmianę. Dzięki temu nie miałam problemu z kwestią lunchu, który z tego, co mi mówiła Barbra, zjadły w Panerze. Miałam już na końcu języka pytanie, czy może Beverly cokolwiek wspominała o jakimkolwiek liście, ale w porę się powstrzymałam. Z drugiej strony, gdyby cokolwiek takiego się wydarzyło, zostałabym o tym poinformowana tak czy siak, prawda?

Nienawidziłam oczekiwania. Po prostu nie znosiłam. I w sumie pierwszego dnia było lepiej, bo wiedziałam, że była możliwość, że może nie zignorował listu i może postanowił odpisać. Ale tym razem było inaczej. Tym razem Kaulitz miał prawie rozkaz w ręku, by wyrzucić list do śmieci, więc po co ja się katowałam myśleniem o tym? Przecież wszystko było jasne. Ale jak zwykle – Nora najpierw robiła, a potem maltretowała się mózgiem z opóźnionym rozwojem.

Starałam się ukrócić moją negatywną postawę do świata do minimum, ale jak zwykle szło mi to z marnym skutkiem. Uśmiechałam się tak, jakbym była po operacji plastycznej twarzy i raczej straszyłam klientów, niż ich do siebie przyciągałam. Dzień był całkowicie i niezaprzeczalnie tragiczny i prawie zaczęłam się modlić, by w końcu się skończył. Gorzej, że gdy już leżałam w swoim king-size łóżku w swojej sypialni, przewracałam się z boku na bok, nie mogąc usnąć. Zaczęłam żałować, że nie miałam w posiadaniu broni, z której mogłabym skorzystać i dzięki niej pójść spać. Miałam za swoje. Jeśli dalej tak pójdzie, prawdopodobnie mnie wyrzucą z pracy za odstraszanie ludzi. Mogłabym za to znaleźć robotę w parku rozrywki w jakimś nawiedzonym domu. Nie, to nawet nie było zabawne, ale od braku odpoczynku zaczynało mi poważnie doskwierać coś pomiędzy sarkazmem, a dołem.

W końcu gdzieś koło trzeciej w nocy udało mi się paść, choć sny wcale mnie nie ukoiły. Byłam zmęczona przed zaśnięciem, w trakcie spania i po obudzeniu się. Głupia Nora. Głupia.

Miałam wyjątkowo paskudny nastrój, gdy następnego dnia udałam się do pracy. Prawie nie rozmawiałam z dziewczynami, z klientami byłam wyjątkowo formalna, lunch na szczęście mnie ominął, bo przyszłam na drugą zmianę, żyć nie umierać.

Do momentu, gdy w salonie pojawiła się Beverly z kopertą.

- List był już wczoraj, czemu nie przyszłaś sprawdzić? – spytała, kiedy ja patrzyłam na jej wypielęgnowane dłonie i miałam serce w gardle z ekscytacji. Niech to szlag. On odpisał na to, co ja mu napisałam? Czy z nim było wszystko w porządku?

- Bo myślałam, że nie było sensu i... – urwałam, rzucając się w jej kierunku, zupełnie zapominając, że za pięć minut mam kolejną klientkę i muszę uprzątnąć gabinet. – Dziękuję, dziękuję, dziękuję! – w przypływie jakiejś idiotycznej ckliwości, cmoknęłam ją w policzek i wyściskałam, skacząc jak głupia. W ostatnim momencie zauważyłam minę mojej następnej klientki i mina mi zrzedła na tą „profesjonalną”. Chrząknęłam. – Jeszcze raz dziękuję, a teraz spróbuję nie zrobić z siebie jeszcze większej idiotki i zajmę się tym, co trzeba. – pomachałam jej i potrząsając głową, pofrunęłam do swojego miejsca pracy, odkładając list w bezpiecznym miejscu, by ogarnąć wszystko wokół siebie, zanim kogoś rozsierdzę. Jeszcze tylko jedna klientka i stracę przerwę na papierosa, by przeczytać. Nie, pójdę zapalić i przeczytam w tym samym czasie. Tak. Tylko jeszcze jedna klientka.

Droga pani Wciąż-Nie-Podałam-Swojego-Imienia-Z-Jakiegoś-Zapewne-Głupiego-Powodu,

chyba nie sądzisz, że najpierw mnie zaintrygujesz, a potem nagle mi zabierzesz rozrywkę z przed nosa, co? To zabawne. Przynajmniej jestem teraz pewien, że naprawdę mnie nie śledzisz i absolutnie nie masz o mnie pojęcia.

W porządku. Więc powiedz mi, co takiego w życiu robisz. Uczysz się? Pracujesz? I to i to? Zgaduję, że nie podasz niczego dokładnie, żebym Cię nie znalazł i nie podał do sądu, ale chyba napisałaś z tego powodu, tak? Żeby mnie poznać. To w takim razie ja chcę poznać Ciebie, zanim ty poznasz mnie. Mam nadzieję, że zrozumiesz moje założenie, że ciekawiej jest przepytywać, niż być przepytywanym.

Pozdrawiam,

Bill

Zaintrygowałam go. I chce mnie poznać. O mój Boże.

- Nora! Słychać cię w całym salonie, uspokój się, zanim ktoś przyjdzie!

- C-co?! Tak! Już!

Drogi panie Kaulitz,

przecież mówiłam, że nie jestem żadną stalkerką. To uwłacza mojej dumie i, choć to może brzmieć bezsensownie w zaistniałej sytuacji, ja jeszcze ją posiadam.

Nie uczę się. Pracuję. Ale masz rację, nie powiem Ci, co takiego robię, bo nie chciałabym kiedyś zejść na zawał, gdybym Cię zobaczyła... To chyba też musi głupio brzmieć, skoro do Ciebie napisałam. Czy tylko ja mam wrażenie, że z każdym nowym listem pogrążam się jeszcze bardziej? Przecież ja nie umiem pisać, ha ha. O Boże, powinnam napisać to wszystko jeszcze raz na kolejnej kartce. I pewnie bym to zrobiła, gdyby to, że uparłam się odpisać w czasie przerwy na papierosa. Jak ubrudzę kartkę popiołem, to przepraszam. Nie pytaj, czy noszę ze sobą kartki, koperty i znaczki. I tak, jestem zdemoralizo

Nie przeszkadza mi bycie przepytywaną tak długo, jak to nie jest przeprowadzane przez policjantów. Rozumiem, że to kwestia przeprowadzanych wywiadów zaczynających się pytaniem „Dlaczego Tokio Hotel nazywa się Tokio Hotel?”?  Nie będę zadawać żadnych pytań, choć już to zrobiłam, obiecuję!

No na litość boską... Jestem czerwona z zażenowania swoją własną głupotą, a ja nigdy się nie wstydzę tego, co robię.

Powinnam nosić ze sobą kapcia, którym mogłabym sobie przywalać w twarz zaraz po tym, jak zrobię coś idiotycznego, zamiast wszystkich akcesoriów do stworzenia listów. Jedyną ulgą w tym wszystkim było to, że jak by to nie było, za każdym razem Kaulitz był bardziej przyzwyczajony, że pisałam bzdury wierutne. Boże, pisałam z Billem Kaulitz, a wyprawiałam ze sobą takie niestworzone rzeczy. Następnym razem pójdzie lepiej. Na pewno.

Zupełnie zapomniałam o tej obietnicy, którą sobie złożyłam, gdy w czwartek, czyli następnego dnia, siedziałam z dziewczynami w Panerze i jadłam swoje stałe danie na lunch, rzucając nerwowe spojrzenia za okno, udając, że wcale tego nie robiłam. Jak zwykle. Miałam niezdrowo fruwające motylki w brzuchu i czujnie rozglądałam się wokół, by nie umknęły mi żadne szczegóły, choć to było naprawdę trudnym zadaniem, kiedy nie można było zwracać na siebie uwagi. A przynajmniej nie chciałam, choć czułam się bezpieczniejsza, gdy zamiast Allie, miałam przy sobie Laurę i Kelly.

- I wtedy doszłam... Ludzie, to było... – nie powinnam się nawet dziwić, że ona znowu mówiła o tym, jak jej się świetnie układało w łóżku z Dereckiem. W sumie to chyba był jej jedyny temat, gdyby się nad tym poważnie zastanowić. Naprawdę, ja prawdopodobnie z zamkniętymi oczami bym wiedziała, co zrobić, żeby laska osiągnęła orgazm. Do czego mi taka informacja?... Boże, ja właśnie wcale nie pomyślałam o tym, jak by to było robić minetę dziewczynie.

- Laura, ty kretynko. – burknęłam, mierząc ją zmrużonymi oczyma z zaciśniętymi ustami. Rudowłosa wyszczerzyła do mnie zęby, jakby się zupełnie niczym nie przejmowała. W tym akurat była zbyt podobna do mnie, przez co co jakiś czas zaskakiwałyśmy się kompletnym brakiem wrażliwości niewinnych uszu i gadałyśmy to, co teoretycznie powinnyśmy zachować dla siebie. To przez nią. Ja nie mówiłam o niczym, dopóki mnie nie pytali! – Miej litość dla tych, którzy nie mają czego sobie wsadzić, okej?

Laura posłała całusa w moją stronę, a Kelly roześmiała się głośno.

- Twój Bob nie sprawdza się w akcji? – spytała delikatnie, robiąc przesadnie poważną minę. Zignorowałam to, że jak zwykle zbyt duża ilość ludzi na nas spoglądała z głupimi uśmieszkami. Ruda zawsze była za głośno.

- To może ty mi daj Derecka, a ja ci dam swojego wibratora i zobaczymy, czy będziesz szczęśliwa. – przewróciłam oczami, wracając do posiłku. Nie ma to jak naśmiewanie się z czyjejś katastrofy. Byłam sama, miałam tylko erotyczne zabawki i listy od Kaulitza, który miał zapewne ubaw po pachy z mojej inteligencji, a raczej jej braku.

- Nor, w końcu kogoś znajdziesz i odstawisz wibrator na bok. – odezwała się Kelly, próbując mnie chyba pocieszyć, a ja zmarszczyłam czoło.

- A po co odstawiać wibrator? – spytałam równocześnie z Laurą i, parskając śmiechem, przybiłam sobie z nią piątkę.

- Boże, ja tu się staram... – ale ja już jej nie słuchałam, bo do Panery weszła ta sama brunetka, tym razem ubrana w skórzane legginsy, biały podkoszulek i równie skórzaną ramoneskę. I Daf Booty od Louboutina. Czy ona była poważna? Co ona miała w szafie, do cholery? Kim ona była? Uśmiechnęła delikatnie się do pracownika, który obsługiwał kasę, odgarniając ciasno i wysoko upiętą kitkę z lewego ramienia. Serce waliło mi jak młotem ze zdenerwowania i przełknęłam głośno ślinę, próbując zająć się czymś innym, by nikt się nie zorientował, że ją obserwowałam. – Nora, słuchasz ty mnie w ogóle?... – Kelly już się odwracała, by podążyć za moim wzrokiem, ale w ostatnim momencie udało mi się strzelić ją po dłoni, by zwrócić na siebie jej uwagę. – Hej! – rzuciła odrobinę za energicznie i poczułam, że moje policzy zaczęły się czerwienić. Kątem oka zauważyłam, że kobieta-listonosz spojrzała w naszą stronę i potrząsnęłam głową, czując ogarniającą mnie panikę.

- Niech żadna nie patrzy w tamtą stronę, bo zabiję. – zagroziłam ściszonym głosem, nawet nie próbując się zrelaksować w jakikolwiek sposób. Moje dłoń drżała, gdy nabiłam ravioli na widelec, by udawać, że po prostu jadłam.

- Nora, wszystko w porządku? – Laura spojrzała na mnie znacząco, a ja odetchnęłam gwałtownie, mając tak wielką gulę w gardle, że miałam wrażenie, że jak zjem cokolwiek, to zwymiotuję. Ta brunetka była przepiękna. A co, jeśli ona naprawdę była jego dziewczyną, narzeczoną, kimkolwiek? Do czego to wszystko zmierzało? A jeśli on stroił sobie ze mnie żarty, kiedy ja to traktowałam poważnie? Boże, co ja wyprawiałam?...

- Nie, sęk w tym, że właśnie nie i dlatego teraz Allie jest taka upierdliwa. – wystrzeliłam, nie wiedząc, co zrobić, by wyglądać tak, jakby nic się takiego nie stało. Ale wiedziałam, że cała moja postawa zdradzała moją tożsamość Anonimowego Pisarza Cholernych Listów od rozszerzonych z paniki oczu, przez czerwone policzki, zagryzioną wargę i sztywne ciało. Po prostu musiała się tylko przyjrzeć i już by wiedziała, że to ja zakłócałam porządek w życiu Kaulitza. Dlaczego nie potrafiłam kłamać?

- Masz problemy? Zaciągnęłaś jakiś dług i... ałć! – pisnęła Laura, gdy szturchnęłam ją w ramię, tym razem znowu zwracając uwagę innych ludzi na nasz stolik. Szlag! Niech ktoś sprawi, że stąd zniknę i się nigdy więcej nie pojawię!

- Cholera, powiem wam, jak zrobicie coś, bym się zlała z tłumem, żeby tamta mnie nie zauważyła. – syknęłam, gorączkowo dłubiąc widelcem w misce.

- Cóż, sądzę, że już cię zauważyła. – mruknęła Ruda, a ja zastygłam w bezruchu. Bezwarunkowo poderwałam głowę do góry akurat w momencie, kiedy brunetka podawała Beverly list, patrząc dokładnie w moim kierunku i poczułam, że gwałtownie zbladłam. Kobieta zmarszczyła czoło i zrobiło mi się niedobrze, gdy zdałam sobie sprawę, że jeśli czegoś nie zrobię, ona sama się domyśli, że ja... to ja. Przełknęłam ślinę i spróbowałam się uśmiechnąć, mając nadzieję, że wyjdę przy tym na normalną, choć szczerze w to wątpiłam. Czułam się tragicznie. Odwzajemniła jednak uśmiech, co naprawdę mnie zaskoczyło i jeszcze przez chwilę się tak na nią gapiłam, nie wierząc, że to gówno, które było moim życiem, działo się naprawdę i znów potrząsnęłam głową, odrywając od niej wzrok, by spojrzeć na Kelly.

- Mów o czymś. – rzuciłam błagalnie, mając ochotę wbić głowę w miseczkę z ravioli i umrzeć. Nie mogła wiedzieć, że to ja, prawda? Przecież nie siedziałam tutaj sama, miałam firmową koszulkę Christine Valmy’s, więc było jasne, że byłam tutaj, bo miałam przerwę na lunch, prawda? Prawda?

- Więc...

- Dobra, już wychodzi. – oznajmiła Laura, ale ja już się nie odważyłam spojrzeć na brunetkę jeszcze raz. Wkopałam się już wystarczająco głęboko, by teraz teraz odbierać sobie jakąkolwiek pomoc. Złapałam drżącą dłonią szklankę z pepsi, słysząc zamykające się drzwi, pomimo gwaru wokół i wzięłam kilka sporych łyków, by jakoś powrócić do przyzwoitej temperatury ciała. Znów było mi za gorąco, a serce wcale nie ułatwiało przełykania. Miało pójść lepiej, do cholery, a wyszło jeszcze gorzej, niż ostatnio! – Więc?

Odstawiłam szklankę i przetarłam rękoma twarz, zbierając się w sobie. Czułam na sobie zdezorientowane spojrzenia dziewczyn i kolejny raz byłam zażenowana własnym postępowaniem. Wszystko, co przychodziło mi do głowy, wszystkie słowa, którymi chciałabym opisać, co zrobiłam, były takie... głupie.

- Wiecie, ja czasami robię rzeczy, nie zastanawiając się nad konsekwencjami, nie? – zaczęłam, a Kelly parsknęła śmiechem.

- Nie czasami, a zawsze, Nora. Taka mała różnica. – wymruczała, a ja rzuciłam jej mroczne spojrzenie. – No dobra, ale mów dalej. Co tym razem odwaliłaś?

- Napisałam list do... do takiego jednego...

- Facet! – wykrzyknęła nagle Laura i kilka osób obróciło się w naszą stronę. Znów się zaczerwieniłam i zacisnęłam powieki, licząc do dziesięciu, by nie wybuchnąć... bliżej nieokreślonymi emocjami, które mnie zalały w jednej sekundzie. – O Boże, przepraszam, ale to takie dziwne, bo wiesz, dawno się z nikim nie spotykałaś, a przynajmniej tak to brzmi z tego, co nam opowiadałaś i no wiesz...

- Laura, zamknij się i daj jej skończyć. –przerwała jej Kelly i przy stoliku zapadła cisza, zmuszając mnie, bym znów zaczęła mówić. Otworzyłam oczy i oparłam się o kanapę, wzdychając ciężko.

- W dalszym ciągu się z nikim nie spotykam. – sprostowałam, a rudowłosa wydęła wargi w niemym żalu. – Po prostu napisałam list do kogoś sławnego, zrobiłam z siebie idiotkę, a tamta kobieta przynosi od niego listy...

Obie patrzyły na mnie niedowierzająco, co było całkowicie absurdalne, biorąc pod uwagę, że znały moje zacięcie do robienia dziwnych rzeczy. I znały połowę tych „dziwnych rzeczy”.

Skrzyżowałam ręce, mając nadzieję, że mnie chociaż nie wyśmieją, bo może z boku to wyglądało inaczej, ale to była naprawdę poważna sytuacja. Czułam się jak kretynka. Zdecydowanie wolałam opowiadać o swoich seksualnych doświadczeniach, niż o tym.

- Do kogoś sławnego? – powtórzyła Laura, a ja skinęłam głową. – Czyli do kogo? Aktora? Muzyka? Pisarza? Malarza? Fotografa? Projektanta?

- Muzyka. – odpowiedziałam posłusznie i zacisnęłam wargi. Nie miałam zamiaru więcej mówić. Ani jednego słowa.

Droga pani Wciąż-Nie-Podaję-Swojego-Imienia-I-Strasznie-Wkurwiam-Tym-Odbiorcę,

więc próbujesz mi powiedzieć, że nie chcesz mnie widzieć na oczy, ale chcesz ze mną pisać? To ciekawe. Powiedziałbym nawet, że dziwne, ale nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, że w tej Twojej... Nazwijmy to „niekonwencjonalnością”... jest coś intrygującego. Każda inna fanka postąpiłaby zupełnie inaczej i rzadko mi się to zdarza, ale Twoje listy mnie bawią. Nie w ten „ona jest taka głupia i żałosna” sposób, a raczej „ona jest totalnie zakręcona” sposób.

Więc pracujesz. Domyślam się, że nie w miejscu, gdzie mam zostawiać listy, bo to nie byłoby zbyt rozsądne z Twojej strony. Choć znowu gdy się nad tym zastanawiam, to mam wrażenie, że jednak mogłabyś być aż tak szalona. Ale zrobię sobie lepszą rozrywkę i nie spytam, jak wyglądasz, żeby zbyt wcześnie nie odkryć, kim jesteś, chociaż sądzę, że musisz się wyróżniać z tłumu z takim podejściem do życia. Nie pytam!

Okej. Pracujesz, masz dwadzieścia jeden lat, jesteś pełnoletnia i samodzielna. Mieszkasz sama czy z rodzicami? Masz jakieś domowe zwierzę?

I nie chcę się powtarzać, ale zmusiłaś mnie, bym zrobił to trzeci raz: Podanie swojego imienia chyba nie zabija, prawda? Niby co mam mówić swojemu bratu, gdy mnie pyta o to, co aktualnie robię (a właśnie o to pyta)? „Piszę do tej-tamtej”? „Piszę do dziewczyny, która boi się, że wynajmę detektywa, by ją znaleźć, dlatego nie podaje imienia”? Cóż, jestem wyjątkowo skąpy, więc go nie wynajmę. I tak, pytania kojarzą mi się głównie z „dlaczego TH nazywa się TH” i „Bill, jesteś wciąż singlem?”.

Och, byłbym zapomniał. Byłaś przepytywana przez policjantów? Więc jesteś jakimś zbiegiem, albo recydywistką i dlatego nie chcesz nic mi powiedzieć?

Podaj imię, do cholery, i mnie nie denerwuj.

Bill

Drogi panie Kaulitz,

nie jestem ani żadnym zbiegiem, ani recydywistką i nie byłam karana, ale byłam na przesłuchaniu i to nie jest nic szczególnie fajnego. Przynajmniej, jeśli chodzi o tamtą sytuację. Tak czy siak, powinieneś się cieszyć, że pytają „Bill, jesteś singlem”, bo gdyby wiedzieli, że jesteś zajęty, pytaliby „Bill, jak ci się układa w łóżku ze swoją kobietą? Nie od dziś wiadomo, że jesteś wielkim romantykiem. Jak wielcy romantycy zachowują się w sypialni?”. Chyba z dwojga złego wolałabym odpowiadać „Tak, wciąż jestem sam”, niż „Cóż, pieprzyłem cztery razy i jeszcze mi mało”. Twoje małe fanki by się pocięły To by było w stylu mojej znajomej z pracy, ona wciąż mówi o tym, co wyprawia ze swoim facetem. Gdybym ja kogoś miała, pewnie mówiłabym jeszcze gorsze pewnie bym trzymała język za zębami. Nie, chwila, wkroczyłam na zły temat.

Nie, nie pracuję w Panerze. Mam nadzieję, że ta kobieta, o której mi mówiono, nie ma problemu z tym, że musi się tam pojawiać. Jej wygląd sugeruje, że raczej nie nadaje się do takich klimatów.

Mieszkam sama. I nie mam zwierząt. Znaczy... miałam suczkę, ale... Ale jej nie mam.

Cieszę się, że dostarczam Ci rozrywki. Przynajmniej się na coś przydaję.

Ach, no i bez nerwów.

Nora

No i proszę. Podałam mu swoje imię, więc, kiedy brunetka pojawi się z powrotem w Panerze, kiedy ja tam będę, będę musiała uważać na to, by nikt nie zwracał się do mnie ani po nazwisku, ani po imieniu. Wkopałam się jeszcze bardziej.

Tego dnia miałam wyjątkowo paskudny nastrój. Od słowa do słowa i przypomniało mi się wszystko, od czego starałam się trzymać z daleka. Spałam na kanapie, oglądając wcześniej jakiś ponury film z kubełkiem popcornu. Po co ja to wszystko robiłam? Po co mówiłam o tej brunetce? A jeśli to faktycznie jego druga połówka? Znowu spieprzyłam. I on się dowie, że ją widziałam, a to znaczyło, że będzie też wiedział, że po prostu... A jeśli brunetka powie, że widziała dziwnie zachowującą się blondynkę? A jeśli słyszała, że mnie nazwały „Nora”? Niech mnie szlag.

Ale gdzieś na granicy jawy i snu dotarło do mnie, że, jeśli tak dalej pójdzie, będę musiała też mu opowiedzieć o tym, co robiłam i co się ze mną działo. Gdybym chciała z nim pisać, musiałabym być z nim szczera.

Po co ja to wszystko robiłam?...