2.

Uprzejmie mówię, że prawdopodobnie nastąpi epicki zastój w dodawaniu nowych rozdziałów.

I tak, Allie też mnie wkurwia, ale dziewczyny z salonu NIE są jej przyjaciółkami. To tylko dobre znajome z pracy.

Ka. - "...?" jak nie dokańczasz myśli z jakiegoś powodu. "?..." pytasz z nadzieją, ze zrezygnowaniem, z niepewnością. To w skrócie. Nie dzieje się szybko. Zobaczysz dlaczego. I nie mieszkają w jednym mieście. Nie jest wspomniane, ale ona mieszka w Venice, a on gdzieś od drugiej strony Marina Del Rey.

Edyta - z tą depilacją Kaulitza, to chyba była pierwsza myśl, gdy zrobiłam dla niej taką pracę. I nie olał jej, bo się nudził. A może był nawet pijany?

Effie - Podoba mi się twój komentarz :) A co do akapitów, to jestem tak nieogarnięta, że nie wiem, jak je zrobić na blogspocie.

Vergessen Engel - Ona nie jest brzydka.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Droga pani Nie-Podałam-Swojego-Imienia,

szukałem jakiegokolwiek sensownego powodu, by odpisać i znalazłem - jak na psychopatkę przynajmniej jesteś szczera. I prawdopodobnie, gdybym w końcu się zakochał i to w tak nieodpowiedniej osobie, jaką ja jestem, też bym był wściekły, choć muszę przyznać, że chyba nie miałbym odwagi, by.

Nie mam pojęcia, co powinienem napisać. Tylko nie mów mi, że masz czternaście lat, proszę.

Pozdrawiam,

Bill

On. Mi. Odpisał.

Gapiłam się z niedowierzaniem w kartkę, ledwo nadążając z oddychaniem przez nasilone uderzenie serca. Allie coś do mnie mówiła, ale ja nawet nie rozumiałam, co się wokół mnie działo. On mi odpisał. Bill Kaulitz mi odpisał po tym, jak mu napisałam, że go kocham. I nienawidzę. Czy ja śniłam, czy co się właśnie stało?

A potem tylko mrugałam oczami, otwierając bezsensownie usta i zamykając je jak ryba w wodzie. Nic do mnie nie docierało, nawet to, że musiałam wyglądać jak idiotka. Byłam w takim szoku, że dopiero szturchanie mojego ciała, wybiło mnie z otępienia. Ale zanim to nastąpiło, zdążyłam sobie wyobrazić, co zrobię, gdy wrócę do domu i zabiorę się za odpisywanie i w końcu wygięłam wargi w szerokim uśmiechu. I zakryłam kartkę, zanim Allie zdążyła zauważyć, co i kto mi napisał. Bill Kaulitz mi odpisał.

- Jedz, bo ostygnie! – usłyszałam i położywszy list bezpiecznie na kolanach, złapałam widelec i mechanicznie zaczęłam jeść. Odpisał mi. – Nora, o co z tym wszystkim chodzi? – strasznie mnie irytowała ta jej wścibskość, ale z drugiej strony mnie to nawet nie interesowało, bo TAK, Bill Kaulitz mi odpisał.

- Zdaje się pani być dzisiaj wyjątkowo oderwana od rzeczywistości... – zauważyła z rozbawieniem jedna z moich stałych klientek. W tym samym momencie zreflektowałam się, że stałam z plastrem w rękach i gapiłam się na jej owłosioną nogę, głęboko zapadnięta w idiotycznej świadomości, że dzisiaj prawdopodobnie był najlepszy dzień mojego życia. Potrząsnęłam głową i uśmiechnęłam się przepraszająco. – Czyżby miłość?

Normalnie to nie rozmawiałam z moimi klientkami na tematy, które nie były ściśle związane z kosmetologią, bo to było nieprofesjonalne. Ale ta kobieta była u mnie od mojego pierwszego dnia pracy i stale mnie odwiedzała, więc to było prawie tak, jakbyśmy się znały. No dobra, może tak nie było, ale byłam w zbyt wielkim szoku, by się nie odezwać.

- Raczej nie można tego tak nazwać. – w końcu się odwiesiłam i z powrotem wróciłam do swojej pracy, wzdychając głęboko. – Zrobiłam idiotyczną rzecz. – dodałam niemal nieobecnie, balansując pomiędzy odlotem, a faktycznym stanem mojego położenia. Ciężko było mi się skupić na pracy, kiedy po głowie w kółko chodził mi ten list.

- Wyznała pani komuś miłość, co? – spytała, a ja przerwałam smarowanie jej drugiej nogi pędzelkiem z woskiem, by spojrzeć na nią podejrzliwie. Na oko była już dawno po czterdziestce, ale skubana miała wigor większy, niż ja. Z tego, co zdążyłam się dowiedzieć, prowadziła własną firmę i właściwie była w kilku miejscach na raz. Tak naprawdę tylko u fryzjera i u mnie mogła się znośnie zrelaksować.

zrelaksować.

- Wysłałam  komuś list miłosny, choć mnie nawet nie zna. – rzuciłam, choć w sumie, gdyby się tak zastanowić, to mój list wcale nie był taki „miłosny”. Odgrażałam się mu i napisałam, że go nienawidzę. Musiał mnie uznać za kompletną wariatkę.

- I teraz czeka pani na odpowiedź? – drążyła, a ja zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nie miałam większego oporu, by jej wszystko powiedzieć, kiedy Allie nie zdradziłam ani jednego szczegółu. Może jej ciemne włosy i oczy i delikatny uśmiech przypominał mi o mojej matce?... Przymknęłam oczy i westchnęłam.

- Właśnie dzisiaj dostałam odpowiedź. Napisał, że nie wie, jak ma na to zareagować i ma nadzieję, że nie mam czternastu lat... – mruknęłam, mimowolnie się uśmiechając. To było głupie. Nie wierzyłam, że po wszystkich wyskokach, jakie dotychczas zrobiłam, mogłam się zdobyć na coś tak irracjonalnego jak to. Wielka romantyczka, Nora Bennett. Tak, jasne.

Pani Martin roześmiała się energicznie, natychmiast wprowadzając mnie w dobry nastrój. Uwielbiałam takich klientów jak ona. Wtedy przynajmniej dzień stawał się tak życiodajny, że, gdy wracałam do domu, wcale nie czułam zmęczenia. Wtedy wiedziałam, że to, co robiłam, robiłam, bo lubiłam. Ale czasami zdarzały się takie dni, kiedy przychodzili uporczywi ludzie, którzy dosłownie wysysali z ciebie cały entuzjazm, jaki wprowadzałaś do tego salonu i w domu niemal natychmiast padałaś twarzą na poduszkę i budziłaś się w takiej pozycji, w jakiej się ułożyłaś do snu.

- Więc może nie będzie tak źle, co? – spytała, a ja wzruszyłam ramionami, przypominając sobie o jednym drobnym mankamencie tej całej sytuacji.

- Tak, tylko list został przyniesiony od kobiety w szpilkach od Louboutina.

- Och.

Drogi panie Kaulitz,
jak już mi wróciła jasność umysłu, doszłam do wniosku, że zrobiłam bardzo głupią rzecz,pisząc do Ciebie. Zawsze możesz udać, że to nigdy się nie stało, chyba, że dostarczam Ci rozrywki, a ponoć jestem w tym całkiem niezła. Nie wierzę, że to mówię, bo ten przypadek mi się raczej rzadko zdarza, ale w obecnym momencie jestem naprawdę zażenowana sama sobą. 
I nie, nie mam czternastu, mam dwanaście. Lol, żart, średnio udany. Dwadzieścia jeden – pełnoletnia kobieta, niespełna rozumu. 
I serio, naprawdę przepraszam, że cokolwiek napisałam.

A jeśli on ją wysłał, by mi pokazać, że obracał się wśród lepszej ligi i nawet nie dorastałam mu do pięt? Oczywiście, że nie dorastałam. A co, jeśli to naprawdę jego dziewczyna? Narzeczona? Może pani Kaulitz? Że też musiałam o tym myśleć. Dokładnie o tym, a nie o skutkach moich poczynań. Zakleiłam kopertę, wrzuciłam ją do skrzynki pocztowej i przyłożyłam sobie w czoło z otwartej ręki, gdy dotarło do mnie, że właśnie spławiłam Billa Kaulitza z Tokio Hotel. Nie dość, że siebie obraziłam, to...  Boże, byłam jednym wielkim żartem. Nie dość, że najpierw robiłam, potem myślałam, to nawet, gdy zaczynałam myśleć, to i tak nie o tym, co trzeba, a potem plułam sobie w brodę, wyrzucając sobie błędy, jakie popełniłam. Co ze mną było nie tak? Nawet wizja, że ktokolwiek był tak porąbany jak ja, mnie nie pocieszała. W sumie to wątpiłam, żeby ktoś postępował tak niedorzecznie. I zawsze wyrzuty sumienia przywalały mnie swoim ciężarem po fakcie. Prawdopodobnie straciłam szansę, by jakkolwiek poznać człowieka. Świetnie...

Powinnam jeszcze go obciążyć oskarżeniem o to, że przez niego nie mogłam się skupić na swojej karierze kosmetyczki. Tego samego dnia, kiedy wysłałam mu list, czyli w sumie tego samego dnia, kiedy zobaczyłam pierwszy raz tę piękną kobietę, było w miarę znośnie, bo klientki były stałe, a przy nich mogłam czasami zachować się odrobinę niekonwencjonalnie. Gorzej było następnego dnia, kiedy w pełni dotarło do mnie, że spierdoliłam wszystko, co mogłam tylko spierdolić. Czego ja oczekiwałam tak naprawdę? Że do niego napiszę, a on się we mnie zakocha? Przecież przebrnięcie przez jego mury obronne pewnie graniczyło z cudem, a ja nie byłam Świętym Mikołajem. Tak czy siak, nowym klientkom nie spodobał się mój ponury nastrój, którego nijak nie mogłam ukryć, choć starałam się jak cholera. Zdecydowanie byłam beznadziejną aktorką. Ledwo się powstrzymywałam od wywalenia kawy na ławę każdej osobie, która weszła do mojego gabinetu. A potem jedna z moich stałych bywalczyń przyszła i powiedziała, że zaszła w ciążę ze swoim partnerem i przysięgam, że prawie się popłakałam z bezsilności i własnej głupoty. Powinnam była znaleźć kogoś, kto by kierował nie tylko moją karierą, ale też tokiem myślenia. Najwyraźniej jedyne, co dobrze robiłam, to pielęgnacja ciała i chodzenie na pierwszy ogień. To drugie akurat robiłam odkąd tylko pamiętałam. Zawsze robiłam to, czego inni bali się zrobić, bo uważałam się za osobę odważną i pewną siebie. Może coś w tym było, ale...

- ...od wczoraj taka jest. – dotarł do mnie zdezorientowany głos Allie i przewróciłam oczami, wracając do kanapki, której nie miałam ochoty nawet jeść. Byłam w wyjątkowo ponurym nastroju. W porządku, zrobiłam poważną gafę, ale co z tego? Gdybym mogła cofnąć czas, napisałabym ten list inaczej? Wiedziałam, że nie. Popełniłabym dokładnie ten sam błąd, bo dotarło do mnie, że nie miałam pojęcia, jak przeskoczyć coś, czego nie można było przeskoczyć, jeśli nie znało się do tego drogi. Nie znałam go i nie wiedziałam, jak mógł zareagować. Szczerze powiedziawszy, byłam nawet zaskoczona, że mnie nie podał do sądu, bo ewidentnie wkroczyłam na jego prywatny teren, a nie od dziś było wiadomo, że on ciężko to tolerował. Nikt nie był wpuszczany bez zgody, a ja wprosiłam się sama i to jeszcze w jakim epickim stylu.

Allie miała to do siebie, że nic nie potrafiła zatrzymać dla siebie. Wszystko co wpadało lewym uchem, zamiast wypaść prawym, wypadało ustami. Wypaplała wszystko, co wczoraj zdążyła zaobserwować Barbrze (która wciąż nie mogła znieść tego, że miała imię po pani Streisand) z każdym szczegółem, którego nawet ja nie zaobserwowałam. Gdzieś w połowie się wyłączyłam, zatapiając się w życiowej porażce tak, że zapomniałam nawet jedzeniu. No i wróciłam. A ona wciąż o mnie gadała tak, jakby mnie tu nie było. Z drugiej strony to tak właśnie wyglądało. Całe szczęście, że dzisiaj stołowałyśmy się w Subwayu, a nie w Panerze, bo bym się całkowicie załamała.

- Jedna pani... Zaczekaj, jak ona się nazywała... Ta z tym uroczym włoskim akcentem...

- La Duca.

- No właśnie! Akurat miałam zapisywałam sobie w terminarzu kolejne spotkanie z panią Allen, kiedy do mnie podeszła i powiedziała „mogłybyście się zająć panną Bennett? Zdaje się być bardzo przybita z jakiegoś powodu i to smutne”. Naprawdę to powiedziała.

Miałam dzisiaj La Ducę w gabinecie?... Cholera, powinnam się wziąć w garść. W końcu to nie był pierwszy raz, kiedy zrobiłam życiowy błąd. Czym ja się przejmowałam? Przecież to nie było tak, jakbym była beznadziejnie zakochana w facecie, którego spławiłam. Boże...

- Przestańcie mnie obgadywać. – burknęłam ponuro i sięgnęłam wiśniową pepsi, by upić z niej łyk. – Wszystko ze mną w porządku. – dodałam, choć przecież wcale tak nie było. A jeszcze wczoraj byłam nadmiernie podniecona. Chyba nie nadążałam za zmianami mojego nastroju, a Allie tym bardziej, co usłużnie raczyła mi powiedzieć.

- Nora, twoje zachowanie nie jest perfekcyjnie normalne, wiesz? To odrobinę niepokojące.

Spojrzałam na nią sceptycznie, zaczynając się zastanawiać, od kiedy ona była taka wścibska. Czy wcześniej też się tak wpakowywała z buciorami w moje życie? Chyba nie. A może po prostu nie byłam przyzwyczajona, że ktoś się mną interesował? Nie byłam pewna, czego ona ode mnie chciała. Wszyscy, którzy byli mi kiedyś bliscy, okazywali się jednak być mną zaintrygowani z innego powodu, niż myślałam. Dlaczego ona miała się różnić?

- Allie, daj spokój, jeśli będzie miała poważny problem, to nam powie, prawda? – Barbra uśmiechnęła się do mnie lekko, klepiąc mnie po ramieniu. – Wiesz, że możesz na nas liczyć?

Nie wiedziałam. I szczerze powiedziawszy, wpakowywałam się w kółko w przeróżne dziwne akcje, więc nie wiedziałam, czym objawiał się „poważny problem”. Dla mnie wszystkie takie były. I nie mogłam na nie liczyć, bo w końcu co one mogły zrobić? Gdybym im powiedziała, Allie by to rozpaplała dosłownie wszędzie. Byłaby naprawdę niezłym materiałem na przyjaciółkę, gdyby nie to, że nie potrafiła utrzymać języka za zębami, nawet, gdy ją się o to prosiło.

- Jasne. – odwzajemniłam i znów wgryzłam się w kanapkę. Dziwne ciśnienie wewnątrz ciała mi nakazywało otworzyć usta i zacząć po prostu mówić, by sobie ulżyć. Nagle zrobiło mi się żal samej siebie. Już nawet nie pamiętałam, jak to było, jak się miało przyjaciół i jak to było, by powiedzieć o wszystkim, z czym się borykało. Nie zdziwiłabym się, gdyby to też było powodem, dla którego tak szybko zdecydowałam się napisać do Kaulitza. Może chciałam mieć marną namiastkę wartościowej znajomości?... Barbra nie była zła. Ta urocza blondynka tylko o kilka lat starsza ode mnie miała najdłuższy staż w salonie, w którym pracowałam, więc to jej musiałam się trzymać podczas nauki. Była mi chyba najbliższą koleżanką z pracy z tej całej czwórki, bo przebywałam z nią najwięcej. W sumie pomiędzy naszą piątką nie było zbyt wielkich spięć i, gdy było trzeba, trzymałyśmy się razem. Kelly co prawda ciężko przełknęła to, że była najstarsza, a stanowisko kierowniczki przejęła Barbra, ale prócz tego wszystko było naprawdę nieźle jak na czasy, kiedy każdy liczył tylko na siebie i patrzył tylko na siebie. Mi nie zależało, by się wspinać po szczeblach kariery w tej firmie. Po prostu zbierałam doświadczenie i pieniądze, by stworzyć coś swojego od podstaw. Wiedziałam też, że powinnam utrzymywać dobry kontakt ze wszystkimi klientami i współpracowniczkami, które miałam, bo w Ameryce głównie liczyły się znajomości i doskonale zdawałam sobie sprawę, że taka była prawda. Mogłam ukraść swoje klientki i taki miałam zamiar, gdy tylko uda mi się otworzyć własną firmę. I zrobię to wszystko, bo kiedy liczyłam się tylko ja, kiedy nie było nikogo, dla kogo mogłabym być ważna, musiałam wziąć swoje życie we własne ręce.

- I tak niczego nie powie. – słusznie zauważyła Allie, a ja przewróciłam oczami. Z dnia na dzień irytowała mnie coraz bardziej. Może to była moja wina, bo nigdy nie ustaliłam granicy. Nie miałam ochoty na kłótnie, Właściwie to na nic nie miałam ochoty, prócz dobrego filmu, popcornu i dużej ilości chusteczek.

- Allie, nie myślałaś przypadkiem nad pracą jako paparazzi? Masz straszne ciągoty do wpierdalania się w cudze życie. – odezwała się w końcu Barbra i uśmiech sam wyszedł mi na usta, widząc rumieniec na policzkach brunetki. Święta prawda, Barb!

- Po prostu jestem... – zaczęła Allie, ale blondynka jej natychmiast przerwała

- Wścibska, wiem. – pociągnęła łyk soku pomarańczowego przez słomkę i odgarnęła zabłąkany kosmyk z twarzy. Z reguły każda z nas miała upięte włosy, bo takie były zasady, ale Barb zawsze upierała się, że na lunchu powinna wyglądać dobrze, a dobrze wyglądała z rozpuszczonymi włosami. Ja to miałam gdzieś. Miałam koka na czubku głowy i czarną opaskę i miałam zamiar pociągnąć tak do końca dnia.

- Jesteś złośliwa. – wyburczała Allie ze zbulwersowaniem, wciąż będąc czerwona z zażenowania. Ha i dobrze jej tak. Nawet makijaż tego nie zakrył.

- Nie złośliwa, skarbie. Ja po prostu walę prosto z mostu. – Barbra wyszczerzyła zęby do naszej głupiutkiej współpracownicy i zrobiło mi się lżej. Ja wiedziałam, że gdybym się odezwała, nie byłabym w stanie trzymać nerwów na wodzy. Byłam wybuchowa, emocjonalna i robiłam głupie rzeczy. Często więc było lepiej, gdy milczałam i właśnie tak rozmawiałam z reguły z Allie. A może też stanowisko, na którym robiłam, nauczyło mnie cierpliwości? A może w końcu gdzieś po drodze dorosłam?

- Barbie, wymiatasz. – przybiłyśmy sobie piątkę, a Allie prychnęła, wracając do swojej kanapki.

Wyrzuciłam pusty kubeczek po kawie do śmietnika, próbując zignorować Panerę, która wręcz krzyczała do mnie, bym tam zaszła i spytała o list, ale wiedziałam, że musiałam się ogarnąć, bo przecież to było mało prawdopodobne, by po tym, co mu napisałam, on chciał w jakikolwiek sposób kontynuować tę „znajomość”. Trudno, zdarzali się idioci i zdarzyłam się też i ja. Wyciągnęłam kluczyki do samochodu z torebki i założyłam ją sobie z powrotem na ramię, ruszając na parking. Prawie parsknęłam śmiechem na komizm obrazka, który malował się przed moimi oczami. Czarny Dodge Charger z lewej strony, Buick Enclave z prawej, a po środku mała, czerwona Kia Rio SX, która zamigała światłami, gdy nacisnęłam przycisk na pilocie. Tak, miałam piękny, malutki samochodzik, który znalazłam wśród innych używanych aut za znośną cenę. W zamierzeniu mój samochód miał być wypasioną furą, ale co do czego przyszło, zderzyłam się z rzeczywistością i ze łzami w oczach wydałam na Kię ledwo ponad cztery tysiące i od tego momentu ciągle w niej coś się pieprzyło, bo dealer trafnie uznał mnie za nieznającą się na rzeczy głupią blondynkę. Miałam ją od ponad pół roku, bo postanowiłam się pozbyć mojej starej Corolli, z którą wiązało się zbyt wiele wspomnień, które chciałam wymazać. I w taki oto sposób ostałam się z czerwonym Rio, który nawalał w najmniej odpowiednich momentach. Gorzej, że ja naprawdę nie miałam zielonego pojęcia, co się działo pod maską jakiegokolwiek samochodu i do dziś nie umiałam jeździć czymkolwiek, co miało sprzęgło.

Rzuciłam torebkę na przednie siedzenie pasażera i wsiadłam za kierownicę, by oprzeć o nią głowę, jęcząc żałośnie. Dokładnie naprzeciw mnie była cholerna Panera i czułam się jak jakiś chory stalker, który za swoją powinność uważał stanie i czekanie w środku i gapienie się za szybę, poszukując kogoś, kto przyniósłby list. Gdyby nie to, że może w przypadku Kaulitza dumę schowałam w kieszeń, tak jeszcze przy ludziach chciałam się zachowywać całkiem przyzwoicie.

Westchnęłam głęboko i wyprostowałam się, by przetrzeć twarz, włożyć kluczyki do stacyjki i włączyć zapłon. Mimowolnie zerknęłam przed siebie, zaciskając usta w cienką linię. Cholerna Panera i cholerne listy. Powinnam była sobie odciąć ręce, przynajmniej bym się nie wygłupiła. Przekręciłam kluczyki i zmarszczyłam czoło, gdy spod maski wydobyło się rzężenie, a samochód nie odpalił.

- Okej... – mruknęłam do siebie i, sądząc, że to tylko chwilowa zajawka, wstrzymałam oddech, przekręcając ponownie kluczyki. – No... No jeszcze... – i nic. – Szlag. - zamrugałam bezrozumnie oczami, nie ogarniając, co się właśnie stało. Mój samochód był martwy. Kaputt, jak by to powiedział jakiś Niemiec. Który powiedziałby także... – Scheisse! – walnęłam ręką w kierownicę z bezsilności i znów spróbowałam odpalić to gówno. No i znowu nic. – Szlag, szlag, szlag! – uniosłam się, przywalając niechcący kolanem w kolumnę kierowniczą. Zawyłam z bólu i znowu uderzyłam w pieprzone kółko przed sobą. No i cudownie! Jak ja się teraz dostanę do domu?! Przecież zamawianie cholernej lawety kosztowało więcej, niż moje ego by zniosło! Zacisnęłam wargi, czując, że ze wściekłości zaczęły drżeć, gdy w oczach pojawiły mi się łzy. Brawo! Rozbecz się w samochodzie, który był tak samo żałosny jak i ty i nie działał poprawnie! Zamknęłam powieki, licząc do trzech i ponownie przekręciłam kluczyki. Rzężenie, rzężenie, rzężenie i, kurwa, nic! – Pierdol się, ty jebany złomie! – wrzasnęłam, nie przejmując się, że ktoś mógłby mnie usłyszeć.

Gorzej, że właśnie tak się stało.

Jakiś młody facet, który wyglądał na tylko parę lat starszego ode mnie, pochylił się tak, że jego twarz pojawiła się w mojej szybie od strony kierowcy i uśmiechnął się do mnie. Poczułam, że moje policzki zaczęły się robić czerwone przez zawstydzenie i szybko oszacowałam jego wygląd, co było całkowicie odruchem bezwarunkowym. Gęste ciemne blond włosy średniej długości, zaczesane do tyłu, niebieskie oczy, kilkudniowy zarost, bardzo ładnie wykrojone usta. Zdążyłam jeszcze zauważyć, że miał na sobie białą koszulkę i jeansową rozpiętą koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami.

- Wszystko w porządku? – spytał, a moje spojrzenie prawdopodobnie wyjaśniło mu wszystko i nawet więcej. Nie, nic nie było w porządku, panie Kimkolwiek-Jesteś. Rozwalił mi się samochód, a ja chciałam po prostu wrócić do domu i się zabić lusterkiem, bym wiedziała dokładnie, kto mi to zrobił. I zgadnij co? Nie mogę!

Złapałam za klamkę i pchnęłam drzwi, prawie przywalając w jego całkiem miłą dla oka twarz, ale na szczęście odskoczył, zanim znowu zaczęłam się obawiać o podania do sądu.

- Tak, wszystko w porządku, po prostu chcę wrócić do domu, ale chyba prześpię się na tylnej kanapie. – uśmiechnęłam się szeroko, pewnie ukazując nawet swoje szóstki, a on się roześmiał. – Nie, to nie jest śmieszne, jestem głupią blondynką z głupim samochodem i nie umiem sobie z niczym poradzić. – dodałam już mniej entuzjastycznie, ale on nie przestawał się cieszyć z jakiegoś, Bóg tylko wie jakiego, powodu.

- Może mógłbym zerknąć, co się dzieje? Nie byłbym gentlemanem, gdybym nie pomógł kobiecie w potrzebie.

Miałam ochotę spojrzeć na niego jak na idiotę, ale tylko skinęłam głową, bo w końcu każda pomoc, tym bardziej ta za darmo, była wskazana.

- Spytałabym, czy mi nie ukradniesz samochodu, ale po pierwsze, to nie działa, a po drugie wyglądasz na zbyt dzianego, by ukraść coś tak żenującego. – odpięłam pasy i wyskoczyłam z samochodu, unosząc ręce w geście poddania. – Co mam zrobić, żebyś mi naprawił samochód? – gdy zreflektowałam się, co powiedziałam i jak to zabrzmiało, znów poczułam się jak ostatnia kretynka. – Otworzyć ci maskę?... – poprawiłam się, a on się roześmiał. Pomyślałam, że miał wyjątkowo przyjemny dla ucha tembr głosu, ciepły i łagodny.

- Poradzę sobie. – odpowiedział, a ja wbiłam wzrok w ziemię, przyglądając się jego białym conversom. Musiałam być naprawdę porąbana, skoro zgodziłam się, by obcy facet mi wsiadł właśnie do samochodu. Ale z drugiej strony to co ja miałam do stracenia? Kia nie działała. Miałam tylko nadzieję, że facet nie zażąda czegoś dziwnego w zamian za naprawę. Poczułam nagle potrzebę, by się okazało, że on jednak sobie nie poradzi. Wsiadł do samochodu, najpierw spróbował odpalić, a gdy mu nie wyszło, rozejrzał się, jakby czegoś poszukiwał. Chciałam spytać, czy mu w czymś pomóc, ale odnalazł dźwigienkę do otwierania maski. Odsunęłam się bardziej, by mu zrobić więcej miejsca pomiędzy moją Kią i Buickiem, a w tym samym czasie od wyszedł na zewnątrz i dopiero do moich nozdrzy doleciał zapach jego perfum. Męska Euphoria od Kleina. – Ha! – dobiegł mnie jego głos, gdy tylko uniósł maskę. – Znalazłem! – rzucił zadowolony i pochylił się, choć nie wiedziałam, po co. Nawet nie ruszyłam się z miejsca, bo i tak wiedziałam, że niczego bym nie zrozumiała z tego, co bym tam zobaczyła. – Spróbuj odpalić. – rozkazał, a ja posłusznie zasiadłam przed kierownicę i przekręciłam kluczki.

- Jesteś cudotwórcą! – krzyknęłam, gdy silnik w końcu załapał. – Dziękuję!

Nieznajomy zatrzasnął maskę i, opierając się o nią obiema rękoma, uśmiechnął się do mnie cwanie. Posłałam mu podejrzliwe spojrzenie i przełknęłam głośno ślinę, modląc się, by nie wymyślił sobie jakiejś chorej rekompensaty. Odbił się dłońmi od blachy i podszedł do mnie, pochylając się tak, że nagle do mnie dotarło, że musiał być całkiem wysoki i przechylił głowę, obserwując mnie bacznie.

- Jeśli jeszcze raz się na siebie natkniemy, powiesz mi, jak masz na imię, okej? – spytał, a ja zamrugałam oczami, zupełnie zbita z pantałyku.

- Okej... – odparłam bezmyślnie, a on, znów uśmiechając się lekko, odwrócił się i, wyciągnąwszy z kieszeni kluczyki, otworzył stojącego obok Enclave’a i tak po prostu do niego wsiadł. A potem tak po prostu pojechał.

Co się właściwie przed chwilą stało?...