1.

Norma. Zły humor - nowy rozdział.

I nie wnikam, że coś spieprzyłam z komentarzami, że anonimy nie mogły pisać. Żal ze mną.

No i pomyślałam sobie, że może wreszcie dorosnę i postanowię odpowiadać na komentarze.

Ka. - Nie, nie będzie Stylesa xD No i tak, w DPM z każdym było coś nie tak, taki był zamysł. Z drugiej strony sądzę, że to całkiem prawdziwe. I dziękuję za wskazanie błędów, bo w kółko różne robię.

A, a co do "niezrównoważonego" Kaulitza to... Cóż, ja po prostu go takiego widzę.

Asia Kaulitz - Nie rozumiem, o co chodzi z "seksoholikiem", bo jak dla mnie to on po prostu lubił seks. Myślę, że to zdecydowanie przerysowane określenie w jego przypadku, ale to tylko moja opinia xD Dziękuję za uznanie mnie za ewenement, którego opowiadanie o Billu można czytać :)

Chocolate Lover - Nie ma się czego bać!

PS Szablon był tworzony przez Margo i uwierzcie, pasuje jak cholera! Dziękuję! ;*

PS2 Co do bohaterki, to sądzę, że najwięcej dowiecie się dzięki Billowi. A no, tak, to o Billu xD

PS3, nie wiem, co z tą wielką czcionką.

~~~~~~~~~~~~~

Żałowałam od momentu, kiedy skończyłam pisać. Gorzej było, gdy zakleiłam kopertę, prawie przecinając sobie papierem język. A jeszcze gorzej było, gdy wrzuciłam list do skrzynki pocztowej, wiedząc, że już za późno na odkręcenie całej sprawy. Czy ja byłam doszczętnie pojebana, czy co ze mną było? Przecież jak on to przeczyta (oczywiście przy założeniu, że to przeczyta on, a nie ktoś inny, kto lubi dobierać się do cudzej poczty), to ani się obejrzę, a będę podana do sądu o... O prześladowanie! Ludzie! Ja straciłam całkowicie zdrowy rozsądek! Ba, on nawet zdrowy nie był! Czemu nie miałam pozwolenia na broń? Tak to mogłabym sobie przystawić lufę do skroni i odstrzelić sobie łeb za głupotę. Głupota była przestępstwem! Ha! Kolejny powód, by mnie zamknęli!

Nie, to wszystko było tak idiotyczne i wyrwane z Nibylandii, że wciąż nie mogłam uwierzyć, że naprawdę to zrobiłam. A przecież wysłałam ten list wczoraj. Po tym wszystkim moje serce waliło mi tak mocno, że myślałam, że ogłuchnę, a moje piersi eksplodują. I że się uduszę, bo w przełyku miałam też jakąś wielką, naprawdę wielką kluchę, która mi uniemożliwiała swobodne mówienie. Od kiedy to dziewczyna wyznawała miłość facetowi? No w sumie on nie mógł tego zrobić, bo mnie nawet nie znał, ale to nie było żadne wytłumaczenie! Mogłam mu napisać, że miałam raka i że zostało mi kilka dni życia i że chciałam je wykorzystać maksymalnie i chciałam się z nim spotkać. Ogoliłabym się na łyso, udając, że przeszłam nieudaną chemioterapię i... Czy ja naprawdę o tym właśnie pomyślałam?...

I żeby jeszcze wykorzystywać stare znajomości! Takim byłam chojrakiem, że podałam mu adres kawiarni, w której pracowałam dwa lata temu jako adres zwrotny. Nie moje miejsce zamieszkania, nie. Wolałam być mimo wszystko trudniejsza do odnalezienia, więc uznałam, że miejsce, do którego on ma bliżej, niż ja, odrobinę go zmyli i mnie nie znajdzie tak szybko. Zresztą, o czym my mówiliśmy, przecież byliśmy w wielkim LA. Jedyne, po czym mógłby mnie odnaleźć to DNA, a ja nie byłam karana, więc... No i co z tego, że moja nowa praca była zaraz o rzut kamieniem?

Próbowałam przestać o tym myśleć. W końcu miałam swoje życie poza tym gównem, w które się wpakowałam – i to z premedytacją.  Ale jak zwykle to bywało, gdy zrobiło się coś złego, każda rzecz przypominała o twojej wpadce.

- Idziemy dzisiaj do Panera Bread?

Spojrzałam na moją współpracownicę, Allie, która uśmiechała się do mnie szeroko i poczułam usilną potrzebę, by przyłożyć sobie w twarz. On tam mógł być i ja wcale nie gapiłam się przez szklane drzwi, kiedy miałam chwilę przerwy, by wypatrywać samochodu, którego bym nawet nie rozpoznała. Ale on mógł tam być, a ja nie mogłam tam pójść. Znaczy... Miałam taką wizję, że będę się tam pojawiać codziennie z samego rana, bo przecież gwiazdy rocka nie wstawały o wczesnych porach. Wtedy też mogłabym bezpiecznie się wypytać o to, czy ktoś przypadkiem nie zostawił mi... papierów związanych z podaniem do sądu osobę, która nie podała swojego imienia i nazwiska?...  Nie, w porządku, raz mogłam się tam pojawić, przecież mi nie zaszkodzi, prawda? Szlag, w co ja się wpakowałam?!

- Nie chcesz przypadkiem Subwaya? Jest bliżej. – zaproponowałam, szczerząc się do niej, a ta przewróciła oczami. Rozpuściła swoje gęste brązowe włosy i wsuwając między zęby gumkę, zaczęła je rozczesywać palcami.

- Nie, skarbie, dzisiaj moja moja kolej na wybieranie, bo dzisiaj ja częstuję papierosami, zapomniałaś? Jestem głodna, przestań marudzić – burknęła i ruszyła w stronę drzwi na co ja wydęłam wargi i posłusznie za nią podreptałam, próbując zignorować łomoczące serce w mojej klatce piersiowej. To może jednak nie był dobry pomysł, by mu podawać adres restauracji, która była dosłownie o rzut kamieniem. Przecież wystarczyło, że wyjdę zapalić, a on może wyjść z Panery i wpaść na mnie. Szlag, a jeśli ja nie wiedziałam o tym, że on miał dziewczynę i ona to przeczyta zamiast niego? O matko. A jak będzie siedziała w restauracji i czekała na mnie, by mnie zabić? Co ja jej zrobię? Wysmaruję jej głowę woskiem i plastrem wyrwę kłaki? Wydłubię jej oczy pęsetą? Sama powinnam była sobie to zrobić w momencie, kiedy zobaczyłam w telewizorze twarz człowieka, któremu wysłałam list nie-tak-miłosny-jak-powinien-być. Gdyby nie to, byłabym szczęśliwą kosmetyczką z marzeniami o własnym salonie i wiodłabym swoje życie w swoim własnym tempie i nie bałabym się, że na kogoś wpadnę, kto mnie będzie chciał zabić. Powinnam była to sobie powtórzyć, zanim w ogóle wyciągnęłam czystą kartkę, na której sprezentowałam biednemu Kaulitzowi swoje wypociny. A przecież ja nawet pijana nie byłam. Nie miałam na swoje zachowanie żadnego usprawiedliwienia. – Nora, szybciej. – pogoniła mnie Allie, więc przyspieszyłam kroku i jęknęłam, gdy buchnęło we mnie gorące powietrze. Usłyszałam dźwięk zamykania drzwi za sobą i zatrzymałam się, aż w końcu przed moimi oczami ukazała się paczka Marlboro, z której wyciągnęłam jednego papierosa. Mój niecny nałóg, którego nie mogłam porzucić. Może nie byłam szczególnie zdrowa na umyśle, ale jakoś nie czułam specjalnej potrzeby, by przestać palić, więc w taki sposób podczas przerwy na lunch spalałyśmy z dziewczynami jednego szluga, a potem szłyśmy coś zjeść. Dzisiaj byłyśmy z Allie tylko we dwie, bo ponoć Laura źle się czuła. I oczywiście to stało się tematem przewodnim do plotek, które jakoś nie mogły ustać. – Mówię ci, zaciążyła z Dereckiem. – oznajmiła mi, gdy zaciągnęłam się papierosem i westchnęłam z ulgą. – Przez to, co ona w kółko mówiła, nie wyobrażam sobie innej opcji. Żebym ja miała takie wysokie libido jak ona...

A chodziło o to, że Laura w kółko gadała o tym, co wyprawiała w sypialni i innych miejscach ze swoim narzeczonym. Ja najczęściej milczałam na ten temat, bo bycie samemu wcale nie podnosiło humoru, gdy i Laura i Kelly i Barbra kogoś miały. W kółko załamywały się nade mną i Allie, że przecież byłyśmy takie atrakcyjne, takie młode i inteligentne, że to było aż przykre, że byłyśmy singielkami. A co ja miałam im powiedzieć? „Jest taki jeden, ale on nawet nie wie, że istnieję, zresztą... głupia sytuacja”. Znalazłabym kogoś na zastępstwo, gdyby nie to, że raz spróbowałam i dostałam nauczkę. A Allie.. miała swoje powody.

- Gdybym miała faceta, pewnie robiłabym gorsze rzeczy... – mruknęłam i przez myśl mi przyszło, że fajnie by było, gdyby Kaulitz nie miał dziewczyny, ani nie daj Boże faceta i nie uznał mnie za wariatkę. I, gdy tak o tym pomyślałam, poczułam, że zrobiło mi się żal samej siebie. Miałam dwadzieścia jeden lat, a wierzyłam w bajki. W końcu jakie było prawdopodobieństwo, że nawet gdyby spełnił te trzy kryteria, byłby w stanie się we mnie zakochać? Może źle to ujęłam w słowa, bo wiedziałam, że gdyby nagle pojawił się przede mną, nie mogłabym mu nie dać tego, co chciałby ode mnie wziąć. Nie musiałby mnie kochać. Pewnie brak faceta przeze mnie przemawiał. I wyższe libido, niż te, które miała Laura. Ekhem, także...

- Tak, Nora, to widać po tym twoim uśmieszku. – nagle jej palec wskazujący został wytknięty w moją stronę i automatycznie odsunęłam się gwałtownie, unikając wydłubania oczu. – Z nas dwóch to raczej ty kogoś potrzebujesz. Powinnyśmy się wybrać w piątkę do klubu i się zabawić, wiesz? – Allie dmuchnęła dymem papierosowym przed siebie i zmarszczyła czoło. – No chyba, że Laura faktycznie jest w ciąży. To może bez niej, bo ciężko ją odciągnąć od kieliszka...

Uśmiechnęłam się głupio pod nosem i ponownie się zaciągnęłam, przypominając sobie moje pierwsze miesiące w tym salonie kosmetycznym. Co tydzień miałam imprezę zapoznawczą, przez co zaznajomiłam się z połową sekretów, które dziewczyny chciały zachować dla siebie. Jak zwykle alkohol dał znać o sobie i skończyło się na tym, że wypaplałam im swoją całą przeszłość. Te dziewczyny były naprawdę niespełna rozumu i, choć Kelly miała już swojego męża i za rok skończy trzydziestkę, wszystkie dogadywałyśmy się naprawdę dobrze. Znaczy... na tyle dobrze, na ile mogły dogadywać się dziewczyny, które pracowały razem. Nie miałam nikogo, ale można było się do tego przyzwyczaić.

- Przecież ma dwadzieścia cztery lata, na pewno wie, co to antykoncepcja, Allie. – przypomniałam, strzepując popiół, rozglądając się dyskretnie, by tego nie zauważyła. Dorobiłam się paranoi, świetnie. A wszystko dlatego, że raz mi pomysł wpadł do głowy, a jak już coś mi się zakotwiczało na zbyt długi czas w umyśle, musiałam zrobić wszystko, by pomysł wcielić w życie. Miałam za swoje. To już nawet nie brzmiało jak powiedzenie „pomyśl, zanim zrobisz”, bo ja myślałam. No może nie za długo, bo kilka godzin, ale...

- Nora?

- Tak?

- Czy ty na kogoś czekasz?

Odwróciłam się do niej w jednej sekundzie, czując, że zaczęło mi się robić niestosownie ciepło i przeklęłam swoją jasną cerę z nadzieją, że opanuje się na tyle, by nie zaczerwienić mi policzków z zażenowania. Udałam zaskoczenie, marszcząc czoło i spojrzałam na Allie spod uniesionej brwi.

- Dlaczego myślisz, że na kogoś czekam? – spytałam, próbując zmusić się do najspokojniejszej reakcji. Niech to szlag, nigdy nie byłam dobrym kłamcą. I wątpiłam, by kiedykolwiek się to zmieniło.

Allie zmierzyła mnie krytycznym spojrzeniem i przewróciła oczami.

- No nie wiem, może dlatego, że w kółko dzisiaj gapiłaś się przez okna, a teraz wciąż się rozglądasz i wyglądasz na zdenerwowaną tym, że cię o to spytałam? – niech ją szlag! Od kiedy ona taka spostrzegawcza się zrobiła?! Kto jej kazał się tym interesować? To było moje życie, które sama sobie spieprzyłam i nikomu nic do tego! Och, cholera, no!...

Przełknęłam ślinę i wetknęłam papieros między usta, by wyciągnąć telefon z tylnej kieszeni moich jeansów i spojrzałam na wyświetlacz.

- Porzućmy ten temat, mamy mało czasu. – rzuciłam, pokazując jej godzinę, a jej mina oznajmiła tylko „pieprzysz głupoty jak mało kto”. Och, Allie, gdybyś tylko zobaczyła, co napisałam do pewnego człowieka...

Dziarsko ruszyłam w stronę Panera Bread, ignorując jej mamrotanie pod nosem. Zawsze to robiła, gdy zaczynałam ją irytować i teraz to chyba nawet nie byłam zaskoczona tym, że uznała mnie za kretynkę. Logicznie podchodząc do sprawy, to moje zachowanie wyraźnie dało jej do zrozumienia, że jednak coś ukrywałam. Ale to była moja sprawa, tak? Jeśli zechcę podzielić się nowinkami ze świata „Nora Bennett i jej 13255 sposobów śmierci”, to to zrobię. Po moim trupie, jasne? No, a teraz przestań stać w miejscu i chodź do tej restauracji, od której chciałam się trzymać z daleka. Szlag!

Zatrzymałam się w miejscu, przerabiając w umyśle wszystkie znane mi modlitwy. Nie chciałam go spotkać. Znaczy... Chciałam i to cholernie, ale nie teraz, kiedy prawdopodobnie szukał mnie po to, by mnie zabić (jeżeli mnie szukał, a to też mało prawdopodobne). Oczywiście istniała opcja, że po prostu wyśle list przez pocztę, ale, jeśli zdawało mi się, że dobrze go znałam, a nie można kogoś dobrze znać, jeśli się go nie zna osobiście, wiedziałam, że nie odpuści. No i to był facet, tak? A oni mieli coś takiego jak idiotyczne poczucie męskiego ego i miałam nadzieję, że je rozbudziłam swoim bełkotem w liście. W skrócie? Byłam pewna, że tu nadejdzie. Albo ewentualnie wyśle kogoś innego. Brata, kumpla, dziewczynę...

- Nora, wiesz, że jeśli cię coś trapi, to lepiej to z siebie wyrzucić, prawda? – Allie pojawiła się obok mnie tak nagle, że aż podskoczyłam, przytykając dłoń do klatki w geście idiotycznego przestraszenia się. Przymknęłam powieki, obliczając wszystkie za i przeciw i potrząsnęłam głową.

- Nic się nie dzieje, po prostu miałam męczący... weekend. – cóż, to w sumie była prawda, tak? Był tak męczący, że zrobiłam największą głupotę na świecie. Takie rzeczy się zdarzały... – Zamówić to, co zwykle? – a gdy ona skinęła głową, uśmiechnęłam się do niej szeroko i poszłam wyrzucić niedopałka do śmietnika, by wejść do restauracji, uprzednio starając się dyskretnie rozejrzeć, czy przypadkiem nie było w środku Kaulitza. Jezu, ale byłam porąbana. Wstrzymałam oddech, gdy zobaczyłam jakiegoś faceta w czapce z daszkiem, która zakrywała mu połowę twarzy i pochyliłam się odrobinę, by dojrzeć jakieś znaki szczególne. Myślałam, że byłabym w stanie rozpoznać Kaulitza zawsze i wszędzie, ale, cholera, zwątpiłam.

Nagle mężczyzna podniósł głowę, jakby poczuł na sobie mój intensywny wzrok i wyprostowałam się jak struna, natychmiast odwracając od niego wzrok, znowu się czerwieniąc. Boże, co ja robiłam? Przecież ten facet w ogóle nie był podobny i zdecydowanie nie był blondynem! Przyłożyłam sobie kilkukrotnie w twarz, w myślach oczywiście i ruszyłam do kasjerki, przełykając dumę i udałam, że wczorajsza konwersacja z nią na temat być-może-przychodzących listów nie zaistniała.

- Cześć, Nora! – przywitała mnie Beverly, urocza brunetka, jeszcze niższa ode mnie, a mi przemknęło przez głowę, że to był zdecydowanie najbardziej żenujący dzień, jaki się zdarzył przez całe moje marne życie. – Żadnego listu nie było, ale możesz u nas coś zamówić, byłabym szczęśliwa, mogąc ci pomóc. – wyszczerzyła malutkie i odrobinę krzywe ząbki i poczułam ukucie rozczarowania, próbując go zamaskować tak samo głupim uśmiechem, jakim zostałam obdarowana. Udawaj, że ci nie zależy, Nora.

- Właściwie to przyszłam z Allie na lunch. – odezwałam się w końcu, mając nadzieję, że klimatyzacja w końcu ochłodzi moje rozpalone policzki. Burak, jeden wielki burak. Drgnęłam, gdy do środka ktoś wszedł i nerwowo się obróciłam, by sprawdzić, kto to był. Odetchnęłam z ulgą. Mój najgłupszy pomysł mnie zabije, byłam tego bardziej, niż w stu procentach pewna. Allie poszła zająć stolik, a ja znów wróciłam do Beverly, która obserwowała mnie spod uniesionej brwi. Boże, porażka.

- To samo, co zwykle? – podrzuciła, a ja pokiwałam szaleńczo głową. Roześmiała się, a ja znów przyłożyłam sobie w twarz, znowu w myślach. Tak właśnie wyglądała miłość, do cholery! Same pasma niepowodzeń!

Wyciągnęłam portfel z drugiej kieszeni i położyłam na blacie kilka banknotów, zastanawiając się, kiedy powinnam przestać oczekiwać na list. Tydzień? Dwa? Nie mogłam przecież czekać wieczność i wiedziałam, że minął zaledwie jeden dzień, a może nawet niepełny, ale jeśli tak to miało wyglądać codziennie, to byłam zbyt świadoma całej gamy minusów tego, co uczyniłam. Następnym razem będę musiała się bardziej zastanowić na tym, co zechcę zrobić i może pewnego dnia takie upominanie się poskutkuje i nawet zadziała. Byłam niby dorosła, a zachowywałam się jak głupi dzieciak, który chciał zrobić wszystko, by tylko dostać lizaka. Poczułam, że znowu zaczęłam się czerwienić, gdy dotarło do mnie znaczenie „lizaka” w kwestii Kaulitza. Jasna cholera, Nora...

- Bennett! – zamrugałam z roztargnieniem oczami, powracając do szarej rzeczywistości, gdzie Beverly trzymała w powietrzu rękę z resztą i paragonem. – Wariatka. – dodała, a ja wydęłam wargę, zabierając swoje pieniądze i, unikając wzrokiem faceta, którego prawie pomyliłam z nie tym, co trzeba, powlokłam się do naszego stałego stolika, przy którym siedziała Allie i gapiła się na mnie podejrzliwie.

- Poznałaś kogoś, tak? – wypaliła, jeszcze zanim zdążyłam usiąść i prawie ją oplułam, prychając niekontrolowanym śmiechem. Opadłam na bordową kanapę tak gwałtownie, że zabolały mnie pośladki. Przecież ja się wykończę!

- Nie, Allie, ja nikogo nie poznałam!... – wyjęczałam żałośnie i oparłam się czołem o stolik, wzdychając głośno.  Przecież ja nie mogłam jej tego powiedzieć, bo bym wyszła na kompletnie porąbaną idiotkę. Znaczy nie, żebym nią nie była... ale nie chciałam, by cały świat o tym wiedział. Chyba, że Kaulitz by o tym wspomniał w jakimś wywiadzie. Szlag, czy ja mogłabym w końcu przestać myśleć? Przecież ja pogrążałam się z każdą nową wizją mojej przyszłości, którą koniec końców prawdopodobnie albo spędzę w psychiatryku, albo w więzieniu. Super.

Nagle drzwi ponownie się otworzyły i odwróciłam głowę, wciąż opierając się o stolik, by dostrzec młodą kobietę w czarnych szpilkach i zrobiłam wyjątkowo głupią minę, gdy zdałam sobie sprawę, że to So Kate od Louboutina. Prosta, dopasowana sukienka do kolan z dekoltem w łódkę i czerwonym paskiem w talii. Długie, czarne włosy do połowy pleców, idealnie rozprostowane. Czerwona szminka i smoky eyes. Co taka kobieta robiła w tandetnym Panera Bread? Była na to zdecydowanie za droga. Zazdrość niemal ścisnęła mi gardło i jakimś sposobem poczułam się nieatrakcyjna i tandetna, tym bardziej, że miałam na sobie firmowe czarne polo, czarne rurki i znoszone balerinki, a na dodatek moje blond włosy poczuły potrzebę przefarbowania się na ten sam piękny kolor, które miały jej włosy. Boże, to straszne. Ona była perfekcyjnie przepiękna.

I wtedy zobaczyłam w jej wypielęgnowanych dłoniach kopertę i poczułam, że w ciągu kilku sekund zbladłam do koloru ścian w salonie kosmetycznym. Och, cholera. Ta kobieta nie przyszła tutaj po to, by dostarczyć ten list, na który ja czekałam, prawda? O Boże, prawda?

- To dlaczego się tak...?

- Cicho! – syknęłam, machając na Allie, by się przymknęła, nie odrywając wzroku od idealnej figury kobiety, która pochylała się nad ladą w kierunku Beverly, uśmiechającej się delikatnie. Serce zaczęło mi pompować krew w tak zawrotnym tempie, że aż zakręciło mi się w głowie. To musiał być żart.

- Boże, jaka ona jest piękna. – usłyszałam swoje myśli, które wymknęły się z ust mojej współpracownicy, a ja zacisnęłam usta, mając ochotę się zatłuc na miejscu. Wciąż miałam nadzieję, że ten list nie był do mnie, bo jak cholernie chciałam go dostać, tak nie chciałam, by był przynoszony właśnie od niej. Ona nie była po prostu „piękna”. Ona była „zbyt piękna” i miałam przeogromną nadzieję, że połowę tego cudu załatwiał makijaż, choć szczerze wątpiłam. Dlaczego nie mogłam urodzić się z urodą modelki? Ona właśnie tak wyglądała, jakby pozowała do zdjęć bez potrzeby retuszu. Szlag, poczułam się jak psie gówno. Boże, proszę, niech to nie...

Moje oczy otworzyły się szeroko, gdy Beverly zerknęła w moją stronę, przyjmując list i poczułam, że zrobiło mi się gorąco. Natychmiast odwróciłam głowę do Allie, walcząc o oddech, który w ogólnej panice zaczął zatrzymywać się gdzieś w drodze z płuc. Nie było mnie tu, nie było mnie tu. Boże, niech ona tylko nie spojrzy w moją stronę. Proszę!

- Czy ty się w coś wpakowałaś, Nora?

Tak, w gówno. Wielkie gówno, a co?

- Dlaczego pytasz? – wydyszałam, zagryzając wargę. Silny skurcz żołądka przyprawiał mnie o mdłości i odechciało mi się jeść jak za pstryknięciem palca. Źle zrobiłam. Cholernie źle. Powinnam się teraz schować pod stolik i udać, że zniknęłam, albo dosłownie zapadłam się, tylko pod pieprzony stolik, a nie ziemię. – Czy one patrzą w tę stronę? – dodałam nerwowo, a Allie kątem oka zerknęła w kierunku pięknej kobiety i Beverly. Szumiało mi w uszach od tempa przepływu krwi i miałam wrażenie, że jeszcze chwila i przepalę policzkami wszystko, co pod nim się znajdowało. Wiedziałam, że nawet tona tapety, jaką na sobie miałam, nie zakryła rumieńców.

- Nie, ta w szpilkach od Louboutina wychodzi. – mruknęła, choć sama to wydedukowałam, gdy dotarł do mnie stukot obcasów i odetchnęłam głęboko. – Więc? – spytała, ale ja ją zignorowałam i, poderwawszy głowę, natychmiast podążyłam wzrokiem za kobietą, która pewnym siebie krokiem wyszła z restauracji, nie oglądając się za siebie ani razu. – Nora, czy ty masz jakieś problemy?

- Właściwie to nie mam pojęcia, Allie, ale Beverly mi przyniesie list i się dowiem... – stwierdziłam zdławionym od emocji głosem, gdy kobieta zniknęła mi z zasięgu wzroku. A jeśli to jednak pozew do sądu, a ta kobieta była prawniczką? Boże, co ja gadałam? Przecież prawniczka nie przyszłaby ot tak do Panery z taką sprawą! Zwariowałam. A jeśli nie zwariowałam, to zaraz to zrobię, bo Beverly opuściła stanowisko kasowe i szła już w naszym kierunku z naszym standardowym zamówieniem. I listem.

- Od kiedy ty jesteś taka tajemnicza? – najwyraźniej odcisnęłam Allie na odcisk, bo aż się zaróżowiła z podniecenia, kręcąc się na siedzeniu jak smród po gaciach. Uśmiechnęłam się mimowolnie na to porównanie, chwilowo wyrywając się z pęt przerażenia i stresu, jakie mnie opanowało. Spokojnie. Będzie dobrze, on wcale nie uznał cię za maniaczkę, ani tym bardziej za stalkera. Nie poda cię do sądu, ani nie wyzwie od najgorszych. Będzie dobrze. Nora, uspokój się.

- Od zawsze. – burknęłam, gasząc ją brakiem zachwytu, który malował się w jej oczach i wstrzymałam oddech, gdy Beverly stanęła przy naszym stoliku.

- Chicken Sorrentina Pasta. – postawiła przede mną miseczkę z raviolli wraz ze sztućcami, co wydało się być dość dziwne. Musiała mieć dobry dzień, że usługiwała nam w taki sposób. Zacisnęłam dłonie na nogach, gdy zauważyłam, że drżały. – Chicken Tortellini Alfredo Pasta. – lunch dla Allie, która skinęła głową i podziękowała. I wtedy moje serce wylądowało gdzieś w przełyku, bo zaraz obok mojego jedzenia została położona biała koperta, a moje oczy znacznie się rozszerzyły. – Nie chcę nawet wiedzieć, od kiedy ty się zadajesz z takimi dzianymi osobami, Nora, ale jestem w stu procentach pewna, że znowu coś kombinujesz. – co one wszystkie, do cholery? Przecież ja nigdy nie robiłam czegoś, co było niezgodne z prawem!... No przynajmniej do wczoraj. Chyba! – Ciągle czuję Dior Addict. – dodała i, uśmiechnąwszy się lekko, odwróciła się i zostawiła nas same.  Najpierw zjedz. Otworzysz to w domu. Jedz.

- W nic się nie wpakowałam, do cholery. – oznajmiłam, zanim jeszcze Allie zdążyła się odezwać i chwyciłam za widelec z zamiarem próby przełknięcia czegokolwiek, ale moje oczy wciąż wędrowały do koperty i, cholera, nie mogłam. To mnie zbyt przyciągało i rozkazywało mi głosem Kaulitza, bym to odczytała. Byłam właściwie w stu procentach pewna, że napisze mi coś negatywnego, bo w końcu zdawałam sobie sprawę, że był złośliwy dla obcych. Boże, byłam tak stuknięta, że mi się to w głowie nie mieściło.

- Na pewno?

- Na pewno. – walnęłam widelec na stolik i chwyciłam kopertę, by rozerwać ją gorączkowo. Oddychaj. Spokojnie....