Prolog.

Drogi panie Kaulitz,

nie jestem żadną psychopatką, choć im dłużej się nad tym wszystkim zastanawiam, tym bardziej mi się wydaje, że mam naprawdę nierówno pod sufitem, skoro do Ciebie piszę. Ale pozostawmy sprawę mojego zdrowia mentalnego w spokoju, choć wiadomo, że podczas czytania tego listu, możesz się kilkaset razy zastanawiać, czy na pewno jesteś bezpieczny. Musisz wiedzieć mimo wszystko, że AŻ TAK upośledzona nie jestem. Zresztą nieważne. Ja wcale nie miałam zamiaru pisać o tym, tylko po prostu nie wiedziałam, jak mam zacząć ten cholerny list.

Sęk w tym, że Cię nienawidzę, a wcale nie jestem kolejną antyfanką, jakich pewnie masz tysiące jak nie więcej. Logika mi podpowiada, że powinieneś wziąć za to odpowiedzialność, bo teoretycznie nie powinnam zrzucać winy na siebie. Ale wtedy znowu myślę o tych wszystkich obsesyjnie zakochanych w Tobie dziewczętach i dochodzę do wniosku, że lepiej by było, gdybyś umył od tego ręce, bo to po prostu niesprawiedliwe. Więc wina nie leży po żadnej stronie. W końcu nie mogę siebie winić za uczucia, prawda? Boże, co ja plotę? Wcale Cię nie nienawidzę, ale wolę sobie to wmówić, żebym zabrzmiała groźnie, a nie tak, jak właśnie się czuję.

Zastanawiałam się nad swoim zachowaniem od czysto hipotetycznej strony. Istnieje coś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia, prawda? Wierzysz w nią. Więc dlaczego moja miłość do Ciebie wydaje mi się być tak strasznie absurdalna i dziecinna? Boże, napisałam to. Możesz się śmiać. Albo ewentualnie opluć czymś, co aktualnie pijesz. Albo może spojrzeć na list, jakby to on był pierdolnięty, nie ja. Nie przeklinam. Z reguły. Tak czy inaczej próbuję sobie wmówić, że Cię nienawidzę za to, że Cię kocham. Jezu, człowieku, przecież ja Cię nie znam!

Miałeś kiedyś coś takiego, że ktoś Ci się tak cholernie podobał, że po prostu nie potrafiłeś zaakceptować innych ludzi? Albo wciąż to szukanie ideału, który istnieje tylko w jednej osobie? To jest tak cholernie męczące, że aż przykre. Nie potrafię sobie ułożyć życia przez Ciebie i chciałabym móc zwalić na Ciebie za to winę. I prawdopodobnie, jak już w końcu zdam sobie sprawę z tego, co Ci napisałam i że może się też okazać, że to nie Ty to przeczytasz, zrobię sobie poważną krzywdę. Ale co ja na to poradzę, że robię rzeczy pod wpływem impulsu? A impulsem było to, że przez przypadek przejeżdżałam obok Twojej posesji i jakiś pokrętnym sposobem zorientowałam się, że właśnie tam mieszkasz. Nie podjechałam tam nigdy więcej. Z resztą, gdyby tak było, na pewno byś zauważył podejrzliwie często pojawiający się samochód. A potem pewnie by się to zakończyło policją. Choć równie dobrze to może skończyć się dokładnie tak samo, ale staram się o tym nie myśleć, jeśli chcę wysłać ten list i sobie hmm... ulżyć. Tak, to ulga.

Dla pocieszenia (a może i zgorszenia) nie jestem żadną trzynastolatką, więc przynajmniej popełniam zbrodnię całkowicie świadomie i wiem, że mogę wylądować w więzieniu.

Myślałam, że będę miała więcej do napisania, ale co do czego przyszło, to nic nie przychodzi mi do głowy. Najważniejsze już powiedziałam i... I tyle.

Gdybyś zechciał mi napisać, jak bardzo jestem popierdolona i niespełna rozumu i że powinnam oddać się na badanie psychiatryczne, którego chyba się boję, podam adres zwrotny.

Panera Bread

4720 Lincoln Boulevard

Marina Del Rey, CA